If we travel 4 kms by Road from Tiruchendur towards Kanyakumari we will be received by a coastal village called Alanthalai.

Alanthalai is one of the ancient villages in the pearl fishery coast during the middle of Sixteenth century. We are already aware of how Paravars were converted to Christianity by Portuguese followed by the strengthening in the faith by the arrival of St. Francis Xavier in these coastal regions including Alanthalai.

The Portuguese advised the Paravars scattered around 30 villages to settle in leading Pearl Fishery Ports so that the violence unleashed by the Arabs could be handled. Thus the Great Alanthalai became one of the Seven Pearl Fishery Ports including Tuticorin, Kayalpattinam etc. for the Portuguese.

History of Church

A thatched church was constructed at Alanthalai by St. Francis Xavier was later renovated during 1558 by Jesuit Fr. Henriques (who built many churches in the coastal region during this time) and it was named after St. Peter. This fact has been established in a Jesuit’s report in 1571. The place in Alanthalai from where St. Francis Xavier wrote the letters to Rome and others is called “SAVERIAR KINARU” and it still exists there.

In 1644 the parish priest planned and started to build a bigger church of St. Peter. But, owing to several reasons the construction of the church was halted. Later in 1712 Fr. Chansess completed the construction of St. Peter’s church.

Ministries in Alanthalai were in the hands of Jesuit Priests till 1774. Later Pope Clement XIV “de-recognised” or “suppressed” the Jesuits and the administration of this Parish went to Goan Priests till 1838. The Jesuits took over the parish again when the “Society of Jesus” (Jesuits) was restored by Pope Gregory XVI in 1832. Owing to shortage of Priests the Alanthalai Parish was functioning as a substation of Virapandianpatinam parish from 1800 to 1894.
Foundation for the present church was laid by the Bishop of Tuticorin G.F.T.Roche S.J. in presence of the parish priest Fr. Ambrose Missier on the 29th of June 1929. Later this work was taken up by Fr. Soosainathar who along with the help of local Paravars and the businessmen of Alanthalai in Colombo built the church which is in place currently. In 1938 this church was consecrated by Bishop G.F.T.Roche S.J. of Tuticorin and named “St. Peter & St. Paul” church.

The tower measuring 140 feet in height and the Eucharistic Tabernacle inside the church are mentionable main attractions of the church. The additional beauty of the church is to be found in the roof of the church over the tabernacle where the figures of the four apostles – Mathew, Mark, Luke and John are depicted.
The feast of St. Peter and St. Paul is observed on June 29th every year.

History of the Grotto (Keby in Tamil) of Sacred Heart

The early 20th century saw dissension in the village and it led to a few leaving the Catholic church. When the dissension took place (1920) the first Latin rite parish priest Rev.Fr.Ambrose Missier came and he spread and inculcated the Devotion to the Sacred Heart of Jesus with the installation of His holy picture. After this many of the Paravars who left Catholic church retraced their path and rejoined the Catholic church. This miracle marked the foundation for the construction of the Keby (Holy Grotto).

In the meanwhile, Tuticorin was elevated to the status of Diocese in 1923 and the first Latin rite Bishop G.F.T.Roche S.J. was installed. When the Bishop was heading to Manapad from Tuticorin, the villagers gave a warm reception to him. Nevertheless a few who still did not rejoin the Catholic church stood away from the faithful. Seeing them the Bishop said

“I also pray for my brothers who are standing away from here so that the blessings of Almighty God may continue to increase on them also”.
This sincere prayer of the Bishop melted the hearts of those who stood away from the receiving crowd and they also returned to Catholic church.

In 1926 as a recognition of this peace that had dawned in the village, Fr. Ambrose Missier vowed to build a grotto (Keby) depicting the scene of “Jesus Christ appearing to Mary Magdalene”.

The foundation stone was laid in 1926 by Fr.Missier. An artist from Manapad painted the scene of Jesus Christ appearing to Mary Magdalene and a sculptor from Idaikattur Mr. Manuel Pillai carved the Grotto. On 30th June, 1928 his Grace Bishop G.F.T.Roche blessed the Grotto (Keby).

The feast of this Grotto is observed during the last Friday of August every year. The first Friday of every month (called “Thala Vellikilamai” in Tamil) a large crowd gathers before the grotto and offer special prayers devoutedly.

by Anton Niresh

தாலாட்டு என்னும் சொல் தாராட்டு என மருவி வழங்கியுள்ளது என்பதனைத் ‘தாராட்டு மாலை’ என்னும் நூல் வழி அறியலாம். இதனை சிப்பிகுளம் வித்துவான் சவேரியா பிச்சை கொறேரா 1915 இல் இயற்றியுள்ளார்.
காப்புச் செய்யுள் நீங்கலாக 105 கண்ணிகளைக் கொண்டுள்ளது. பாலகர்க்கு இசையின்பம் தர, அன்னையர்க் குதவியாக இந்நூல் ஆக்கப்பெற்றது. கிறித்தவர் மட்டுமன்று; அனைவரும் பயனுறுமாறு இந்நூல் அமைந்துள்ளது.

மதுவின் கொடுமையை;-

“மதுபானம் நல்லதென்பர்; மகிழ்ச்சிதரு மென்பர்;
அதுதான் முந்தையர்கள் அருந்தி வந்த தென்பர்;
வலிதீர்க்கும் என்பர் அது பிணிதீர்க்கு மென்பர்;
கலிதீர்க்கும் என்பர் அது குளிர்தீர்க்கு மென்பர்;
இத்தனையும் பொய்மையலால் இம்மிநிச மில்லை;
புத்திரனே! எட்டுணையும் புசிக்கிறது தொல்லை;
தொட்டிடிலோ கெட்டிடுவாய் துன்பமிகக்கொண்டு
கெட்டவர்கள் எண்ணிறந்தோர் கெடுமதுவைஉண்டு;”

என்று பாடுகிறார் புலவர்.

சிறந்த அறவுரைக் களஞ்சியமாக இந்நூல் திகழ்வதை;-

”கற்றோரைச் சேர்வதல்லால் கயவர்வழி சேரேல்
பெற்றோர்சொல் மொழிக்கெதிராய் பிறிதுவழி பாரேல்
குருமொழியைத் திருமொழியாய் கொள்வதுன்றன் கடமை
வருபலசோ தனையுள்மனம் வைக்கிலது மடமை
வந்தபொருள் அத்தனையும் வாரிவிட்டி டாதே
தொந்தியுறப் பேருணவு துய்த்திடப்ப டாதே”
என்னும் கண்ணிகளால் அறியலாம்

முனைவர் சூ.இன்னாசி எழுதிய கிறித்தவத் தமிழ்க் கொடை யிலிர்ந்து

This small piece is extracted from a monumental work of Prof. INNASI who was head of the dept of christian Tamil literature between 1983 and 1989. In Madras University..He was formerly professor of Higher Tamil studies in St, Xaviers in Palayan cottai between 1981 and 1983. He was also visiting Professor at Tiruvenkata university . (2000-2001).

The monumental work is titled Christua Thamil Kodai in two parts. And had been published by Meyyanban Thamil Aaivagam Modestly priced at rs 100 each volume — there are two volumes — the book is an encyclopedia on Thamil Christian Literature and richly deserves to be placed in all libraries especially of schools and colleges and seminaries and provincialates and religious houses and in enlightened homes .
As I see from the fly of the book it is available in
12-B, Mela sannadi , Chidambaram
31, Singar st, Chennai
9, Sivaprahasam st t.nagar, Chennai
110, North avani moola vidhi, Madhurai
15, Raja veedhi, Coimbatore
28, Nandi kovil, Trichy.

I am unable to get the copy of Arullappa Mudalis Parava puranam. Is any one having it.? Will some one give some information on this. ?
Pending this, let us have at least what Prof . INNASI has to say .

by – A.X. Alexander.

பரவர் குல வரலாற்றைக் கூறுவதால் ‘பரவர் புராணம்’ என்னும் பெயரைப் பெற்றது. அக்குலம் சாராத த.அருளப்ப முதலியார் இந்நூலை 1909 இல் இயற்றினார். சமுதாயப் பூசலற்ற பரந்த மனப்பான்மையை இப்படைப்பின் மூலம் உணர முடிகிறது.

807 செய்யுட்களில் அமைந்த இந்நூலில் சிருட்டியிலம்பகம், கலப்பிராய விலம்பகம், சந்திர வம்சம் பரத வம்சமான விலம்பகம், சந்திர வம்சத்தார் பாண்டியரான விலம்பகம், பாண்டியர் பரவரான விலம்பகம், பாண்டியர் பரவரான விலம்பகம், பரவர் கிறிஸ்துவரான விலம்பகம், ஜாதித் தலைவர் இலம்பகம் என ஒன்பது இலம்பகங்கள் உள்ளன. தொடக்கத்தில் அமைந்த சேசுநாதர் வணக்கச் செய்யுள், *‘ஒருகருணை யீரியல்பு மூன்று வேத முயர் நான்கு சுவிசேச மைந்து காயம்’* எனத் தொடரும் எண்ணலங்காரத்துடன் அமைந்து கவிச்சுவை காட்டுகிறது. செய்யுள்கட்கான உரையும் ஆசிரியராலேயே தரப்பட்டிருப்பது இந்நூலின் தனித் தன்மையாகும்.

Dr INNASI, S CHRISTUA THAMIL KKODAI

Those who have been following the Global Paravar would not have failed to notice the slow pace it is sporting in the last one month.
There are two reasons for it.
One . Though there are many many educated and well versed scholars amongst us teaching in colleges and schools very few attempt to write and therefore we are running short of pieces for up loading.
How long can we only slog and spend laborious nights tearing our heads for essays for the week . The silence of those who are capable, stifles our enthusiasm! and slows the pace.

I repeat my request for articles from our readers on our glory . history . art. music, cooking, crafts, culture. You have these in every village. You see them every day but you fail to record them. Please write on these.
We are waiting for them.

The Second reason that slows our pace is the inability of some to understand the import of the articles uploaded and casual comments they give that our website is insisting on ” R.C.prayers.”

When we upload a poem or a prose piece — may be on Mother Mary , for many of our poets are staunch devotees of of Our Lady– what we have in mind is the greatness of the poetry, or prose piece , the imagination, the metaphor, the description , the emotions , the innumerable references to mythology, history and the exquisite Tamil of our ancestors and not any thing else.

I dont think any other Tamil poet, except our ancestors, who had made copious references to European religious myths . Probably the singular exception would be Bharathiar who had referred to the fall of Czar regime in Russia and none else, I think .

When I uploaded the Pathigam on Our Lady . I was often reminded of Kambar and Milton. Kambar for the descriptions found in the pathigam and Milton for the innumerable references to mythology.

Any way my sulking for a fortnight is wearing off. !

I feel now that this slow pace and pause that we had suffered is necessary . Other wise there would not have been any opportunity for me to extend an open invitation for articles from our Enlightened once again , nor would there have been any chance for me to express what I wanted to say on the beauties of the pieces we have already published .

Now , to the article this week on THER MARAN. This is from 1947 Pani Maya Malar. This is By PANDIT M.X. RUBIN VERMA.

_by A.X.Alexander_

*சி.சி. தொன் கபிரியேல் தெக்குரூஸ் பரதவர்ம பாண்டியன்*

கி.பி. 1779-1808

இவ்வரசன் வீரம், கொடை, சீலம், கல்வி முதலியவைகளில் எவரும் போற்றத்தக்கவன். இவன் திருமந்திர நகருக்கு மேற்றிசையுள்ள பாஞ்சாலங்குறிச்சிப் பாளையக்காரன் கட்ட பொம்மு என்ற நாய்க்கர் குலவீரனுக்கோர் தோழன். இவ்வேந்தனின் கப்பலிலேயே கட்டபொம்மு சென்னை நகர்க்குப் பிரயாணம் பன்முறை போயினன். இவன் பாஞ்சாலங்குறிச்சி யுத்தத்தின்போது அடைக்கலம் புகுந்த ஊமைத்துரையைப் பாண்டியன் தீவில்வைத்துச் சில திங்கள் பாதுகாத்தனுப்பினான். கட்டபொம்மு வழிபட்ட தங்கத்தினால் செய்த சுப்பிரமணியன் விக்கிரகமும், பொன் நாணயங்களும், ஆபரணங்களும் பாண்டியபதி அரண்மனையின் அந்தப்புரத்தில் புதைபொருளாய்க் கிடக்கின்றனவென அஞ்சனர் அறைகின்றனர். ஆனால், அஞ்சனத்தை நம்புதற்கு ஆகமத்திற் சான்று கண்டிலேம். இம்மன்னன் பரதர்மாதா என்னும் திவ்விய பனிமயத்தாய்க்கு ஓர் சித்திரத்தேரைச் செய்வித்து, அத்தேரை 1806-ம் ஆண்டு. ஆகஸ்டு மாதம் 5-ம் திகதி தமிழகத்துள்ள மக்களெல்லாம் சூழ்ந்து, “மரியமாதாவே, மரியமாதாவே!” என அத்தாயை வணங்கிநிற்க, தேர்வடத்தை முதலில் தொட்டுக்கொடுத்து, அவ்வன்னையை நகர்வலஞ்செய்து அவ்வாத்தாளின் அருட்பிரசாதத்தை அகங்குளிர அடைந்தான். இந்நாவலந்தீவில் எங்கும் காண்டற்கரியதும் , பொன்னுலகிலிருந்து இறங்கியதோவென இறும்பூது கொள்ளத்தக்கதுமான இச்சித்திரத்தேரை இம்மன்னன் செய்வித்ததால் இவனைத் “தேர்மாறன்” என அழைக்கும் உலகம்.

செந்தூர்க்கந்தனின் தேர்வடத்தைப் பரதகுல அரசனேனும், அடப்பனேனும் தொட்டுக்கொடுக்கும் வழக்கமும் இம்மன்னன் காலத்தும் முன்னுள்ள மன்னர் காலத்தும் முறையே வமிசப் பரம்பரையாய் நடந்துவந்த தென்க. பிரபுப் பெரியார் ஹானரபில் ஐ. எக்ஸ். பெறேரா அவர்கள் இலங்கைச்சட்டசபை இந்தியப் பிரதிநிதியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டகாலை, அன்னவர்க்கு யாம் நல்கிய “மகா முத்துக்குடை” என்ற நூலிலும் பின்வருமாறு, இதனை வலியுறுத்தியுள்ளோம்.
எண்சீர் விருத்தம்
செந்தமிழு மாங்கிலமு மகிழ்ந்து தேர்ந்தோன்
சீர்தவழெங் குலப்பிரபு ஜே.எம்.பி. ரோச்ச
மந்த்ரநகர் முனிசிபல் சேர்ம னென்ன
மன்னனிவன் மற்றார்க்கும் நலமே செய்வான்
அந்த நாளெம் பரதர் ரத வட முன் தொட்டே
அளிக்காது செந்தூரா னெழம்பா னென்பர்
இந்த நாளெம் பிரபுசட்ட சபை தொடாது
எழுந்திராள்முன் னேற்றமெனு மெழிலார் நங்கை.

பிற்காலம் மெய்ம்மறைக் குருக்கள் தடுக்க, மஞ்ஞை வாகனனின் தேர்வடந் தொட்டுக் கொடுத்தல் நிறுத்தப்பட்டது. இப்பழமையை 999-ம் ஆண்டு ஆவணி மூல உற்சவத்துவசாரோகணம் 3-ம் திகதியன்று தேர்வடம் தொட்டுக் கொடுப்பதைப்பற்றி வீரபாண்டியன் பட்டினத்து அடப்பனுக்கு அக்கோவிற் பூசாரி திரு. கே. இராம சுப்பய்யர் எழுதிய நிருபமும், 375-ம் பசலி ஆண்டு 19-ம் திகதி பரத குலாதிபன் கட்டளையின்படி வீர பாண்டியன் பட்டினத்துக் குறுநில மன்னனாகிய அடப்பன் என்பான். செந்தூர்ச் சுப்பிரமணியனின் தேர் வடந்தொட்டுக் கொடுக்க மறுத்தெழுதிய ‘இராஜினாம அறிக்கை’ என்ற அரண்மனைச் சாசனமும் நன்கு விலங்குகின்றன. இதுவுமன்றி, உத்தரகோசமங்கையில் இவ்விறைவனின் முன்னோர் செய்து ஒட்டிய கல்தேரும் அங்கு இன்றும் பார்க்கக்கிடக்கின்றது. மீனவன் என்ற இப்பாண்டிய மன்னனின் குலத்தவராகிய பரவர் அந்நாள் உத்தரகோசமங்கையிலும் வாழ்ந்தனரென இலங்கைக் காசிச் செட்டித் துரையின் பின் வரும் வாக்கு வலியுறுத்துகின்றது.

“The paravars had a succession of Kings among them, distinguished by the hill of Adiyarasen, some of whom seems to have resided at Uttarakoshamangay called at the time. “ The City of Mangay,” a place of Hindu pilgrimage in the neighbourhood of Ramnad ” (Vide Royal Asiatic Society’s Journal Vol.18 Article8 by Mr.Simons Casie Chetty of Ceylon).

இஃது இங்ஙனமிருப்ப, தூத்துக்குடியில் வந்திருந்த வெள்ளையராகிய உலாந்தர் பரத நாட்டுக் குடிகளுக்குக் கொடுமை செய்யப்புறப்பட்டதுமின்றி, அன்னவர் தழுவிய மெய்ம் மறைக்கும் இடர் செய்ய எழும்பினர். இதனால் வெறுப்புற்ற இவ்விறைவன் நகரைவிட்டு மணவை நகர் சென்று, அக்காலத்தில் சென்னையிலிருந்த ஈஸ்ட் இந்திய ஆங்கிலக் கம்பெனியுடன் உடன்படிக்கை செய்துகொண்டான். பரத படையும் ஆங்கில சேனையும் ஒருங்கே திரண்டு உலாந்தரை திரு மந்திர நகரைவிட்டுத் துரத்தின. பரதர் கோன் ஆங்கிலக் கொடியை ஏற்றிக் கொடுத்தனன். இம்மன்னன் மணவை நகரிலிருக்கும் பொழுது(Captain Wheeler) காப்டன் வீலர் என்பான் அன்னவற்கு எழுதியநிருபத்தை இங்குத் தருகின்றோம்.

”1782-ம் வருடம் பிப்ரவரிமீ 22உ தூத்துக்குடி கப்பித்தான் மகா-ள-ள- உயிலர்துரை அவர்கள் தூத்துக்குடி சாதித்தலைவர் தொன்கபிரியேல் கோமஸ்வாஸ் விக்டோரியா அடப்பனார் அவர்களுக்கு கவில்கறார்நாமா எழுதிக்கொடுத்தபடி தமக்கு நடக்கவேண்டிய கவ்வையும், நமக்கு நடக்க வேண்டிய கவ்வையும் பற்றித் தம்முடைய மனிதன் கந்தசுவாமி பிள்ளையிடம் பேசுவிச்சுக்கொண்டோம். தமக்கு மணப்பாடு, புன்னைக்காயல் , தூத்துக்குடி மற்றும் தம்முடைய இனக்குடியானவர்களுக்கும் , முன் உலாந்தாக்காரர் என்ன மரியாதை நடத்தி வந்தார்களோ அந்தப்படி நாமும் நடப்பிச்சித்தருவோம்.

பாளையங்கோட்டை கர்னல் அவர்களுக்குள்ளே தம்மைத் தொட்டு யாதொரு கவ்வை வந்தால் நாம் ஏய்ப்பிச்சுக் கொள்வோம். தம்மைத் தொட்டு வேண்டிய கவ்வை இருக்கிறபடியால் தம்மைப் பிள்ளையாகப் பாவிச்சு நடப்பிவிச்சுக் கொள்வோம். அது நம்பிக்கையாக தாமும், தம்முடைய ஜனங்களையும் சேகரித்துக்கொண்டுஒன்றுக்கும் ஆலோசனை செய்யாமல் சீக்கிரம் புறப்பட்டு வரவும், தாம் வரும்போது இங்லீக்ஷ் கொடியொன்று அனுப்பி விச்சோம். அது மாதிரி கொடியுடன் மாமூலான சுவடினைம் பல்லாக்குடனே சிறப்பாக வரவும். தம்முடைய நெல், தம்முடைய மனுசன் பாரிசம் விட்டுவிட்டோம். தட்டுமுட்டு, வீடும் அவர் வசம் விட்டுவிடுகிறோம். ஊரிலே யாதொரு சல்லியமில்லாமல் தம்முடைய மனுசன் சுவான் வஸ்தியப் பர்னாந்திடம் கட்டளை யாதொரு சல்லியமில்லாமல் பாராச்சுனமும் (சைன்யம்) வருத்தி கொடுத்திருக்கிறோம். ஆனதால் தாம் சுகமே வரவும்.”
_(ஒப்பம்) காப்டன் வீலர்_
இத் “தேர் மாறன்” என்னும் ஆண்டகைக்குப் பின்னர் இவன் புத்திரன் தொன் கஸ்பார் அந்தோணி தெக்குரூஸ் வாஸ் கொறேரா பரத வர்ம பாண்டியன் அப்பனின் ஆசனத்தில் 1808-ம் ஆண்டு அமர்ந்தான்.

(Extracted from a seminar paper read by Dr. Sr. Decla at Chennai.)
The Early Jesuits did yeomen service to the Paravas in three important spheres .

They are :–,
1. Promoting Christian life among Paravas.
2. Bringing about Social reforms.
3. Protecting the Paravas from the Portuguese officials.

Though mass conversions to Catholic Christianity took place in 1536, it was not followed up by any organized missionary work in the fishery coast. The scanty presence of the Franciscan clergy did not bring out any tangible change in the religious lives of the Paravas. It was left to the Jesuits to attempt and achieve this.

Only after the arrival of Fr. Francis Xavier in 1542,a true Christian life was promoted among the Paravas. The task was systematically planned, organized and carried out by Fr. Francis Xavier and his successors.

The Paravas were asked to come to church regularly every Sunday after the Portuguese officials had left the church and they were taught catechism, meditation, recitation of rosary and examination of conscience and thus to lead a Christian life. They were so effectively taught in religion that the Dutch found it impossible to convert any one of them as protestant Christians in 1658 when they took hold of the Pearl fishery coast and attempted.

The Jesuits brought about Social Reforms too among the Paravas. They sent the bright children among the Paravas to the college at Quilon, and educated them by Portuguese priests. They also placed many children in the Tuticorin seminary for education. They opened a hospital to tend the sick who were victims of the unclean surroundings of pearl yards and rotting pearl muscles. They established Famine relief centres down the coast, when the area suffered famine.

They discouraged widows shaving their heads and indulging in the cruel custom of Sati at the time of the death of their husbands and encouraged widow remarriages if they were less than 50 years of age.

They prevented consumption of liquor among men and women. They severely reprimanded drunkards among women. Fr. Francis Xavier went to the extent of rewarding one Fanam for the informer on drunkards. He also got it proclaimed by the Portuguese police man ‘’ Merinho ‘’in villages that he would apprehend and confine any one violating his instruction.

The Jesuits stood in support of the Paravas against the misdeeds of Portuguese officials. They vehemently protested against the treatment meted out to Paravas by Portuguese captains, factors, and other officials who were oppressive in extracting money from the Paravas.

a)They collected more local tax than they were expected to collect and ploughed such money into their private business of Pearl fishing.
b) They demanded and collected more money by way of tax to the Portugal king than they were expected to pay and treated them badly when they refused to pay even by sending them to gallows.
C ) They often demanded money for their own expenses and reduced the Paravas to penury.
d) They indulged in robbery and and tyranny,
e) They took a share in the fishing of chanks and sent them to Bengal. They did not allow the Paravas to sell the Chanks themselves but kept the divers and the business under their control.
f) They imposed cartoza—the passport fee, for movement in the sea while they were exempted from paying this tax.

Such misconducts of the officials on the Paravas were criticized and reported upon by the Jesuits and as a result they came in conflict with the local officials often .

Fr. Nicola Lancillato deplored the bad behavior of the Portuguese in money matters and business and specially condemned them for their vices .He specically upbraided them for indulging in the evil business of buying and selling slaves –men and women, as if they were sheep and goats.

Feeling frustrated at the abominable conduct of Portugese officials , Fr. Francis Xavier , several times felt that he should give up his mission in the fishery coast. Sympathizing with the conditions of the Paravas in the hands of the Portuguese he requested the Queen of Portuguese, to give up the grant that she was earning from the Fishery coast for the upkeep of her foot wear and hand it over to him to be used for the welfare of Paravas.

Fr.Miguel vaz complained to the king about the ill –treatment meted out by a captain to the Paravas. He also pleaded with the king to reduce the tax he had imposed.

The Paravas on their part were loyal to the Jesuits and contributed their financial mite to the missionary activities. They loved them so much that they considered them as their patriarch. The grand funeral they gave to Fr. Henrique Henriques by sailing with his body from Punnaicail to Tuticorin for the burial is one example.

by A.X Alexander

We have already written explanations on four stanzas of the pathigam on our lady .
This week we are writing on the two of three allusions that we find in the part of the Pathigam published on 3rd October 2013.
A stanza published on 3rd October reads as follows . ;;–
ஏழையொரு கைம்பெண்ணின் தனயன் உனை
நிதமுமே ஏத்திப் புகழ்ந்து வாழ்த்திப்
பண்ணரிய வீணை கொண்டு பாடித் துதிப்ப
அப்பாடலால் மனம் வெதும்பிப்
பாதகனோர் யூதன்
அப்பாலனைக் கொலை செய்யப்
படுபழி அவன் பைந்தொடித்தனைச் சார
நீ மனதிரங்கி அப்பாலனுக்கு
உயிரளித்து பன்னுமவன் அன்னையையும் காத்த
சுய சரிதை
இப்பாரினில் அறியாருமுளரோ!
The SANIKILLAMAI PUDHUMAI has the following explanation
31 – வது புதுமை
யூதனால் கொல்லப்பட்ட தேவதாயின் பக்தன் உயிர்ப்பிக்கப்படல்

ஆஸ்திரியா தேசத்தில் ஒரு பட்டணத்தில் ஒரு பிச்சைக்காரியின் மகன் இருந்தான். அவன் தேவமாதாவின்பேரில் தோத்திரப் பாக்களைப் பாடிக்கொண்டு கீறிஸ்துவர்கள் வீடுதோறும் சென்று பிச்சை யெடுத்து வயிறு வளர்ப்பது வழக்கம். அப்பட்டணத்துக் கிறீஸ்துவர்கள் தேவதாயாரிடம் பக்தியுள்ளவர்களாக இருந்தாலும், அந்தச் சிறுவனுக்கு மிக இனிமையான குரல் இருந்தாலும், அவனுடைய பாட்டுகளை மிக சந்தோக்ஷமாகக் கேட்டு அவனுக்கு உணவு உடை முதலியன கொடுத்து மிகவும் நன்றாகப் பராமரித்து வந்தார்கள். அவனால் அவனது தாயும் நன்றாய்ப் பிழைத்து வந்தாள்.
அந்தப் பட்டணத்தில் பல யூதர்களும் வசித்து வந்தார்கள். அவர்கள் பிச்சைக்காரியின் மகன் தேவதாய்மேல் பாடிய தோத்திரப் பாக்களைக் கேட்டு மனம் புழுங்கினார்கள். அவன் அந்தப் பாக்களைப் பாடாதபடி செய்ய அவர்கள் பலவாறு முயன்றும் தோல்வி அடைந்தனர். அவனை அவர்கள் எவ்வளவுக்கு பயமுறுத்தித் தடுக்க முயன்றனரோ, அவ்வளவுக்கு அவன் முன்னிலும் அதிகமாக தேவமாதாவுக்குப் புகழ்மாலைகள் சூட்டினான். இதனைக் கண்ட ஒரு யூதன் பழிவாங்கத் தேடினான்.
ஒரு நாள் பிச்சைக்காரியின் மகன் தனித்திருக்கும் சமயம் பார்த்து அந்த யூதன் அவனைக் கண்டு இதமாகப் பேசி, இனிய பழங்களைக் கொடுத்து அவனைத் தன் வீட்டுக்கு வரச்சொன்னான். அவனுடைய அன்பைக் கண்ட அந்தப் பிச்சைக்காரியின் மகன் அவனை நம்பிவிட்டான் ; ஆகையால், அவனைப்பற்றி சமுசயம் ஒன்றும் படாமல், அவன் அந்த யூதன் பின்னால் சென்றான். அந்த யூதன் அவனை அழைத்துக்கொண்டு இரகசியமாய் அறைக்குள்ளே போய் அவனைப் பிடித்து கத்தியால் குரல்வளையை அறுத்துக் கொன்றான். அப்பொழுது பகல் நேரமாய் இருந்ததால், யூதன் அந்தப் பிரேதத்தை வெளியில் கொண்டுபோகப் பயந்து, மரத்தால் செய்த ஒரு கூட்டில் அடைத்து அந்த அறையில்தானே வைத்தான்.
இது இவ்வாறிருக்க, மகனைக் காணாத தாய், அழுது அங்கலாய்த்துக் கொண்டு, தேடித் திரிந்தாள். வழியில் எதிர்ப்பட்டாரையெல்லாம் தன் மகனைப்பற்றி விசாரிப்பாள் ; அவனுடைய அங்க அடையாளங்களைக் கூறி, அவனைக் கண்டீர்களோ என்று கேட்பாள். கடைசியில் ஒருவன், “ உன் மகன் ஒரு யூதனைத் தொடர்ந்து போனதையும், அவனுடைய அறைக்குள்ளே நுழைந்ததையும் கண்டேன் ; ஆனால், அவன் அந்த வீட்டிலிருந்து வெளியே வந்தானோ என்பதை அறியேன் “ என்றான். இதைக் கேட்ட தாய் கவலை அதிகம் கொண்டாள். யூதர்கள் தன் மகன் மேல் பகையாயிருந்ததால், தன் மகனைக் கொன்றுபோட்டிருக்க வேண்டுமென்று யூகித்தாள். ஆகையால், நீதிபதியிடம் சென்று முறையிட்டாள். நீதிபதி அந்த யூதனை வரவழைத்து விசாரணை செய்தார். தான் இரகசியமாய்ச் செய்த கொலைப்பாதகத்திற்குச் சாட்சி இல்லையென்று நினைத்த அந்த யூதன், அந்த பிச்சைக்காரி தன்மேல் அபாண்டம் சொல்லுகிறாள். அந்த அபாண்டத்திற்குத் தக்கபடி அவளுக்குத் தண்டனை விதிக்கவேண்டும் என்று வாதாடினான். நீதிபதி இருதரத்தாரையும் விசாரித்தபின் தீர்க்காலோசனை செய்து, சேவகனை விளித்து : “நீங்கள் போய் யூதர்களுடைய வீடுகளைச் சோதனை போடுங்கள். எவனுடைய வீட்டிலாகிலும் அப்பிரேதம் கிடைக்குமானால், அவ்வீட்டாரை யெல்லாம் நெருப்பிலே போட்டுச் சுட்டெரியுங்கள். எந்த யூதன் வீட்டிலும் அப்பிரேதம் அகப்படாவிட்டால், யூதர்கள் மேல் அபாண்டமாய் குற்றஞ் சாட்டிய தவறுக்காக இந்தப் பிச்சைக்காரியை நெருப்பிலிட்டுச் சுடுங்கள் “ என்றார்.

சேவகர் புறப்பட்டுப் போய் ஒவ்வொரு யூதனுடைய வீட்டின் மூலை முடுக்குகளை எல்லாம் சோதித்தபோது, மேற்கூறிய யூதனுடைய வீட்டில் பிரேதம் அடைக்கப்பட்டிருந்த மரக்கூண்டைக் கண்டார்கள். எனினும், அதைப்பற்றி சிறிதும் சந்தேகப்பட்டவர்களல்லர். சேவகர்கள் நீதி ஸ்தலத்திற்குத் திரும்பி வந்தபோது யூதர்கள் தங்கள்மீது அபாண்டம் கூறிய பிச்சைக்காரியை நெருப்பிலிட வேண்டுமென்று கேட்டனர். நீதிபதி கொஞ்சம் தயங்கினார். ஆரவாரம் அடக்கக்கூடாத பேரிரைச்சலாக மாறிற்று. இதைக்கண்ட நீதிபதி பயந்து பிச்சைக்காரியை சேவகர்களிடம் கையளித்தார்.

சேவகர் அவளுடைய கைகளைப் பின்கட்டாகக் கட்டி கொலைக் களத்துக்குக் கூட்டிக்கொண்டு போகையில், ஜனக்கூட்டம் அவளைப் பின் தொடர்ந்தது. அவள் வழியெல்லாம் அழுதுகொண்டும் வானத்தை அண்ணாந்து பார்த்துப் பெருமூச்செறிந்து கொண்டும் சென்றாள். அவளுடைய இருதயத்திலிருந்து உருக்கமுள்ள ஜெபங்கள் தேவதாயாரைக் குறித்து எழுந்தன.

ஜனத்திரன் பிச்சைக்காரியின் மகனைக் கொன்ற யூதன் வீட்டுப் பக்கம் வந்தபோது அவளுக்கு அவனுடைய மகன் தன் இனிய குரலெடுத்து தேவதாயாருக்குத் தோத்திர கீதம் பாடுவதுபோலிருந்தது. உடனே அவள் நின்று, “ அதோ, என் மகன் பாடுகிறான்” என்றாள். ஜனத்திரளும் நின்றுவிட்டது ; நிசப்தம் எங்கும் நிலவவே எல்லாரும் அந்த இனிய கீதத்தைக் கேட்டனர். சந்தேகமற அது அவளுடைய மகனின் குரல்தான் என்று பழக்கமான சிலர் சாட்சியம் கூறினர்.

உடனே, சேவகர்கள் அவன் குரல் வந்த வீட்டிற்குள் புகுந்து பார்த்தபோது, அங்கு வேறு பலருடைய இனிய குரலோசையும் கேட்கப்பட்டது. ஆனால், பிச்சைக்காரியின் மகனையும் வேறு எவரையும் காணக்கூடவில்லை. பிச்சைக்காரியின் மகனுடைய குரல் ஒரு மரக்கூண்டிலிருந்து புறப்படுவதாகத் தெரியவே, அதைத் திறந்தனர். உள்ளிருந்து பிச்சைக்காரியின் மகன் உயிர்பெற்று எழுந்துவந்தான். அவன் குரல்வளையில் வெட்டுக்காயமும் இரத்தமும் காணப்பட்டன. உயிர்த்தெழுந்தவன் தான் தேவதாயாரால் சாவினின்று அற்புதமாகக் காப்பாற்றப்பட்டதையும், தன்னுடன் தேவதூதர்களிருந்து பாடியதையும் நன்றியறிவுடன் எடுத்துக்கூறினான். சேவகர் மகனைத் தாயிடம் ஒப்புவித்தனர். அவள் அவனை ஆவலோடு அரவணைத்து உச்சிமோந்து ஆனந்தக்கடலில் மூழ்கினான்.

பிறகு எல்லாரும் நீதிபதியிடம் வந்து சேர்ந்தனர். அவன் பிச்சைக்காரியின் வாயிலாக நடந்ததெல்லாவற்றையும் கேட்டறிந்து அவனைக் கொன்ற யூதனை நெருப்பில் சுட்டுக்கொல்லும்படி கையளித்தான். இந்தப் புதுமையால் தேவதாய்க்கு மிகத் தோத்திரமும் கிறீஸ்துவர்களுக்கு மிகச் சந்தோக்ஷமும் உண்டாயிற்று.

Another stanza published in the Pathigam on 3rd October 2013 , reads as follows;–
19 – வது புதுமை
பக்தியின் மிகுந்த ஓர் ஏழை தன்பாலித்து
பண்போடு வளர்க்கும் மகனைப்
பாதகன் அவள் கணவன்
வன்மிதித்து வரை செய்ய
பழியவ் வணங்கை நேரப் ; பரிவோடு
அக்கான் முளைக்கு உயிரீந்து
பதலையின் பவளமாய்
விண்டு கொலையைப்
பாரினில் விளக்கி அவனுயிர் காத்த
சுயசரிதை பகருமொரு
வீண் கதை கொலோ !

The SANIKILLAMAI PUDHUMAI has the following explanation

ஆஸ்திரியா தேசத்தில் ஓர் ஊரில் ஒரு புண்ணியவதி இருந்தாள். அவள் தேவ பயமும் தேவதாய் பக்தியுங் கொண்டவள். அவளுடைய கணவன் துக்ஷ்டன் ; தன் இல்லாள் அகத்திருக்க, பரத்தையைரைத் தேடி பிறமனை புகும் பதர் ; தன் மனைவியை ஆடை ஆகாரமின்றி நிர்க்கதியாய் விட்டு, தன் வருவாயை எல்லாம் பரஸ்திரீகளுக்கு அழித்த பேதை. அவனிடம் அவள் பட்ட பாடு கொஞ்சநஞ்சமல்ல. பொறுமையே பூக்ஷணமாகக் கொண்ட அந்நல்லாள் அவன் மனந்திரும்ப தேவதாயாரைப் பார்த்து உருக்கமாக வேண்டிக்கொள்வாள்.

துக்ஷ்டன் தன் காமக் கிழத்தியருக்குப் பொருள் கொடுப்பதற்காக தனது பத்தினியின் ஆடை, ஆபரணங்களை யெல்லாம் ஒவ்வொன்றாய்ப் பறித்தான். இறுதியில் அவள் தன் வயிறு வளர்க்க கடன்பட்டும் வகையின்றி, ஒரு செல்வந்தனின் குழந்தைக்குப் பால் கொடுக்கும் செவிலித் தாயாக வேலைக்கமர்ந்தாள். இதைக் கண்ட அவள் கணவன் அவள்மேல் பகைகொண்டு பழி வாங்க வழி தேடினான்.

ஓர் நாள் காரிருள் சூழ்ந்த பேரிரவு. அப்புண்ணியவதி தான் பால் கொடுத்து வளர்த்த செல்வப் பிள்ளையுடன் நல்ல உறக்கத்தில் ஆழ்ந்திருந்தாள். அப்போது பாளையத்திலிருந்த அவன் சந்தடி செய்யாமல் வீட்டிற்குள் நுழைந்து, தன் உடைவாளால் குழந்தையின் கழுத்தை ஒரே வெட்டாக வெட்டிக் கொன்று, ஒருவர் கண்ணிலும் படாமல் ஓடி மறைந்தான்.

பொழுது புலர்ந்ததும் அப்பெண் எழுந்தாள் ; நடந்தது கண்டாள், துடிதுடித்தாள். ஐயகோ என்றலறினாள் ; மார்பில் அறைந்து கொண்டாள், முகத்தில் நகத்தால் பீறிக்கொண்டாள், தலை மயிரைப் பிய்த்துக்கொண்டாள், எழுந்தாள், விழுந்தாள், புரண்டழுதாள்; பித்துக்கொண்டவள் போலானாள். இவள் போட்ட சப்தமும், புலம்பலும் அக்கம் பக்கத்தவர்களை வீட்டில் கூட்டிவிட்டது. அவர்கள் கொல்லப்பட்டுக்கிடந்த குழந்தையைக் கண்டனர். எனினும் கொலை செய்தது யார் என அவர்களால் துணியக்கூடவில்லை. அவளைச் சந்தேகித்தனர் பலர். கணவனே குழந்தையைக் கொன்றவன் என்றனர் வேறு அநேகர்.
இதற்கிடையில், குழந்தையின் தந்தைக்குச் செய்தி எட்டிற்று. துடிதுடித்து ஓடோடி வந்தான், தன் குழந்தையின் சடலத்தைக் காண. வழியில் செவிலித்தாயின் கணவன் குறுக்கிட்டு, “ ஐயா, எங்கே ஓடுகிறீர்கள்” என்று வினவினான். “ என் செல்வத்தைக் கொன்ற பாதகன் யார் ? “ ”ஐயோ ! உமது குழந்தையைக் கொன்றுவிட்டார்களா ! அது உண்மையானால், குழந்தையைக் கொன்ற பாதகி என் மனைவியாகத்தானிருக்க வேண்டும். அவள் வேக்ஷம் போடுவதில் கெட்டிக்காரி. அவள் ஒரு புண்ணியவதிபோல் நடிக்கிறாள். அதைப் பார்த்து உம்மைப்போல் பலர் ஏமாறிவிடுகின்றனர். அவள் உண்மையில் பொல்லாதவள். நேற்று இரவு என் வீட்டில் என் மனைவியைத் தவிர வேறு மனிதர் கிடையாது. ஆகையால் அவளையன்றி வேறு எவரும் அம்மாசற்றக் குழந்தையைக் கொன்றிருக்க முடியாது. எனக்கு அவளுடைய கொடிய குணங்கள் தெரியும். அக்கொடியவள் கையில் உங்கள் குழந்தையை ஒப்படைப்பதற்கு முன் என்னை ஒரு வார்த்தை கேட்டிருந்தால் இப்போது இந்த மோசம் ஒருபோதும் நேரிட்டிருக்காது,” என்றான்.

தந்தை இவனுடைய பழிவார்த்தைகளை நம்பினான். அரசாங்க அதிகாரிகளிடம் சென்று தன் குழந்தை இறந்துவிட்டதையும், குழந்தையின் செவிலித்தாயின் கணவன் கூறியவைகளையும் கூறி, நீதி வழங்கும்படி கேட்டான். நீதிபதி இச்செய்திகளைக் கேட்ட பின் ஏவலாளரை அனுப்பி அவளைக் கைது செய்வித்தான்.

விசாரணையின்போது, அவள் அன்று இரவு வீட்டில் தனித்திருந்ததையும், கணவன் வீட்டில் இல்லாமையையும் ஒப்புக்கொண்டாள். ஆகவே, நீதிபதி அவளே கொலையாளி என்று தீர்ப்புச் செய்தார். அவள் எவ்வளவு ஆக்ஷேபித்தும், அழுதும் பயனில்லாது போயிற்று ; பழியோரிடம் பாவமோரிடம். அவளைக் கழுவிலேற்ற கொலையாளிகள் வசம் ஒப்புவிக்கப்பட்டாள்.

திக்கற்றவருக்கு தெய்வமே துணையல்லவா ; அவள் அவ்விடத்திலேயே அமர்ந்து, வானத்தை நோக்கி, கல்லுங் கரையும் வண்ணம் தேவதாயை மன்றாடினாள். “ தாயே, நான் நிரபராதி என்பது உமக்குத் தெரியும். இத்தருணம் இந்த அபலைக்கு இரங்கும். உம்மை நம்பினேன். உம்மையல்லாமல் எனக்கு வேறு துணையேது ? “ என்று இறைஞ்சினாள். அக்ஷணமே நீதிமன்றத்தில் ஓர் பெரிய இராணி ஒரு குழந்தையைக் கையிலேந்தியபடியே தோன்றினாள். எல்லாருடைய கண்களும் அவள்பால் திரும்பின. அவள் நீதிச்சபையோரை நோக்கி, “ நீங்கள், இந்தப் பெண்ணைக் கொன்று போடும்படி தீர்ப்பிட்டீர்கள். உங்களுக்குப் பதில் இதோ என் கையிலிருக்கும் பாலன் தீர்ப்பிடுவார். ஆகையால், கொல்லப்பட்ட குழந்தையை இவ்விடம் கொண்டுவாருங்கள். மேலும், ஒருவரும் இம்மன்றத்திலிருந்து தப்பித்து ஓடிப்போகாதபடி எல்லா வாயில்களையும் அடைத்துவிடுங்கள்” என்றாள்.

நீதிபதியும் மற்றவர்களும் இதைக் கேட்டு ஆச்சரியத்தால் பிரமித்து நின்றனர். பின்னர் குழந்தையின் பிரேதத்தைக் கொண்டு வந்து வைத்து, வாயில்களையும் அடைத்தனர். அதன்பின் இராணியின் கையிலிருந்த குழந்தை பிரேதத்தைப் பார்த்து: “பிரேதமே, பிதாவாகிய சர்வேசுரனுடைய திரு நாமத்தினாலே சிவனோடே எழுந்திருந்து உன்னைக் கொலை செய்தவன் இன்னானென்று காட்டு “ என்றது. பிரேதமும் புதுமையாக உயிர் பெற்று எழுந்து சுற்றிலும் ஒருமுறை பார்த்து, தனக்குப் பால்கொடுத்து வளர்த்துவந்த செவிலித்தாயின் கணவனைச் சுட்டிக் காட்டி “இவன் தான் நேற்று இரவு இரகசியமாய் வீட்டினுள் நுழைந்து என்னைக் கொன்றுபோட்டான்.

இது சம்பவித்தவுடன் தேவதாயாரும் திருக்குழந்தை யேசு நாதரும் காணாமல் மறைந்து போனார்கள். நீதிபதி அப்பெண்ணை விடுதலை செய்தார். பிறனுக்கு வெட்டின குழி தனக்கு என்ற படி, அவளுடைய கணவன் அவளுக்குப் பதில், குதிரைகளின் காலில் கட்டுண்டு தெருவெல்லாம் இழுக்கப்பட்டு கழுவிலேற்றப்பட்டான்.
Hope these explanations make you enjoy the pathigam besides improving your piety to Our lady.

by A X Alexander